In haar blik een vriendschap die geen taal nodig heeft

In mijn afstudeerproject onderzoek ik de bijzondere band tussen mens en dier, met een focus op de liefdevolle en tedere momenten die ze samen delen. Dit verbeeld ik door middel van een fotoserie over een meisje en haar pony. Vanaf het begin straalt hun verbinding door in elk beeld. Het meisje droomt ervan om met een eenhoorn door magische werelden te reizen, maar eigenlijk heeft ze haar metgezel al gevonden – in de realiteit, in haar pony.

Door haar fantasie krijgt hun relatie een extra dimensie. Spelend met haar stokpaardje zet ze haar dromen om in beelden, maar wanneer ze haar pony echt aanraakt, voelt ze iets dat nog veel sterker is: vertrouwen, tederheid en een liefde die niet afhankelijk is van sprookjes. Elk gebaar – een zachte aanraking, een uitgestoken hand, een knuffel – laat zien dat ze elkaar volledig begrijpen, zonder woorden. Terwijl de grens tussen fantasie en werkelijkheid vervaagt, blijft hun band overeind. Of haar pony nu een eenhoorn is of gewoon zichzelf, het gevoel blijft hetzelfde: een liefde die niet minder magisch is dan haar dromen.

Deze fotoserie laat zien dat een dier niet zomaar een dier is, maar een volwaardig metgezel met wie je een diepe, wederzijdse band kunt opbouwen. Dierenliefde is puur en oprecht; een pony oordeelt niet, liegt niet en is er altijd. Het gaat verder dan enkel verzorging – het is een connectie die gebaseerd is op vertrouwen en begrip. In de blikken en gebaren van het meisje en haar pony ligt een onvoorwaardelijke liefde die niet in woorden te vatten is, maar wel voelbaar in elk beeld.

Tijdens het proces ontdekte ik hoe belangrijk het is om modellen te kiezen die een natuurlijke connectie met elkaar hebben en dat geregisseerd fotograferen toch goed kan werken zonder onnatuurlijk te voelen. Door verschillende fotoshoots leerde ik wat wel en niet werkte, waardoor ik mijn beelden steeds kon verfijnen.

Voor de presentatie kies ik een vorm die doet denken aan een fotorolletje, zodat de beelden samen een vloeiend en meeslepend verhaal vertellen. Mijn doel is om mijn werk op een plek te presenteren waar mensen er bewust naar kijken en zich laten raken door de emotie en verbondenheid die in de beelden te zien is. Dit scenario laat zien dat de mooiste sprookjes geen fantasie hoeven te zijn. De echte magie zit in de liefde tussen mens en dier en in de momenten waarop ze elkaar zonder twijfel vinden.

Conclusie:
Een fotoserie kan de emotionele waarde van de relatie tussen mens en dier versterken door middel van verschillende visuele en narratieve technieken. Door intieme momenten van aanraking, oogcontact en gedeelde rust vast te leggen, wordt de diepe band tussen de twee voelbaar. Compositie en kleur spelen een cruciale rol in het versterken van de emotionele toon van de beelden. Het gebruik van warme tinten, zachte contrasten en symbolische elementen zoals licht of weersomstandigheden dragen bij aan de diepgang van de serie. Daarnaast maakt het afwisselen van perspectieven en standpunten het mogelijk om zowel de empathie van het dier als de beleving van de mens te benadrukken. Het verhaal dat door de beelden wordt verteld, krijgt extra betekenis door het contrast tussen de fantasiewereld en de realiteit, waardoor de complexiteit van de relatie verder wordt verdiept. Door ruimte te laten voor interpretatie, nodigt de serie de kijker uit om de emotionele waarde van de band tussen mens en dier zelf te ervaren. Zo kan de fotoserie niet alleen de relatie tonen, maar de kijker ook meevoeren in de gevoelswaarde van deze bijzondere connectie.