De asociale manier van social design en hoe dit kan veranderen

De behoeftes van de mens staan centraal bij de social designmethode. Een manier van antropocentrisch nadenken en op dezelfde antropocentrische manier ontwerpen. Is er een manier waarop non-humans meegenomen kunnen worden in deze ontwerpmethode zodat social design inclusiever kan worden? Het ontwerpen voor non-humans bestaat al, namelijk non-human centered design. Maar kunnen deze twee methodes gecombineerd worden om non-humans mee te nemen in het social designproces? Deze vraag is onderzocht door beide designmethodes te bestuderen, door literatuuronderzoek en voorbeelden van de methodes is er grip op de methodes gecreëerd. Om deze twee methodes te kunnen combineren is onderzoek gedaan naar het animisme, een geloof waarbij non-humans een ziel toegewezen krijgen, waarbij non-humans de mens kunnen helpen of schaden. Dit geloof voert een vermenselijking van non-humans uit. Waarbij er een vraag naar voren komt: Kan een manier van vermenselijken helpen bij het aanpassen van de social designmethode? Om dit te kunnen testen zijn er prototypes uitgezet, deze prototypes zijn gebaseerd op de tools vanuit social design in combinatie met de kennis van non-human centered design en de personificaties vanuit het animisme. Maar hoe werkt dit prototype in combinatie met een designproces, wordt het designproces inclusiever door het gebruik van het prototype? Of blijft de blik van de designer hetzelfde?